در جنگ جهاني اول در سال 1915 ميلادي سلاح شيميايي از سوي نيروهاي آلماني به كار گرفته شد و سپس ديگر كشورها استفاده از آن را در برنامه هاي جنگي خود گنجاندند. پس از جنگ جهاني دوم، انگليسي ها درسال 1951 ميلادي از ماده «فتيوتوكسين» در مالايا عليه استقلال طلبان اين سرزمين استفاده كردند. آمريكا در جنگ ويتنام، كامبوج و لائوس، مواد شيميايي و ميكروبي را به كار برد.

در را كه گشودم، بوي تند الكل در بيني ام پيچيد. قدمي به عقب برداشتم و دوباره براي اطمينان بيشتر نگاهي به شماره اي كه سردر اتاق بود، انداختم، سپس نفس راحتي كشيدم. خودش بود، اطاق «710». با حالت كنجكاوانه اي به داخل اتاق سرك كشيدم كه ناگهان نگاه پر عطوفت و مهربانش سخت توجهم را جلب كرد. از ظاهرش حدس زدم كه او همان خانم «فاطمه حداد» باشد. با صحبت هاي من و همراهم او نيز لب به سخن گشود و بالاخره پس از سال ها، غبار غربت را از روي دفتر خاطراتش زدود.

يكشنبه، هفتم تيرماه 1366، ساعت 15/4 بعدازظهر، سردشت: صداي آژير خطر، پناهگاه، صداي چندين انفجار و سكوت ...

شخصيت اصلى داستان آموزگارى به نام «پروانه گلستانى» است كه ‏به خاطر بيمارى ناشى از مجروحيت در بمباران شيميايى سردشت،به توصيه پزشكان به يكى از روستاهاى شهر صومعه‏سرا مى‏رود ودر دبستانى مشغول به‏كار مى‏شود. يكى از روزها دانش‏آموزان از خانم گلستانى مى‏خواهند كه علت‏مهاجرت خود را به صومعه‏سرا براى آنها بگويد.

ساعت 30/4 بعدازظهر 7 تير 1366 هفت بمب شيميايي به سمت شهرستان سردشت شليك شد و 4 بمب به شهر و 3 بمب در روستاهاي اطراف فرود آمد. شهر بمباران شده بود. مردم پس از بمباران از پناهگاه‌ها خارج و براي ديدن مناطق بمباران شده و كمك به همنوعان خود عازم اين مناطق شدند و خوشحال بودند كه كشته و زخمي نداشتند؛ اما پس از مدتي بوي سير گنديده تمام فضاي شهر را فراگرفت.

در انتها و جنوب‌غربي استان آذربايجان‌غربي قرار دارد، با پهنه‌اي حدود 5 كياومتر‌مربع و در نزديكي مرز ايران و عراق. سردشت از شمال به شهرستان مهاباد، از غرب به مرز ايران و عراق، از شرق و جنوب به استان كردستان مي‌رسد.