هوا باراني است. نمي‌دانم چرا ياد تو افتادم. ياد اشك‌هاي آخرين خداحافظي‌ات كه در ميان پلك‌ها پنهان شد. يادت هست اين مادرت بود كه رويت را بوسيد و تو را از زير نوراني‌ترين‌ها رد كرد؟ يادت هست چند قدمي برداشتي و با يك نگاه ديگر به مادر از آن كوچه گذشتي؟

سخن گفتن آسان نيست، از جايي كه حتي آسمان هم خون دل مي خورد از اين غربت... وقتي پايت را به روي خاك نرم اين صحراي بي انتها مي گذاري با خود مي پرسي مگر چه دارد

امروز دلم گرفته. نمي‌دانم شايد بيشتر به خاطر كتابي بود كه حالم را دگرگون كرد. كتاب از كساني نوشته بود كه نمي‌شناختمشان، اما هر موقع كه اسمشان مي‌آمد، ضربان قلبم شديدتر مي‌شد و دلم هري مي‌ريخت. با اين حال كه نمي‌شناختمشان و اصلاً لحظه‌اي با آنها زندگي نكرده بودم، امّا... هر چه بودند، دوستشان داشتم.

به ياد بچه هايي كه از قافله عشق جا ماندند و در آزموني سخت تر، سر بر آستان امام عشق مي گذارند تا روزي بر سنگ قبرشان حك شود شهيد . روزي گفتند جنگ تمام شد وهمه به شهروديار خود برگشتند

صحبت از عشق و عاشقي كه به ميان مي آيد دست و دلم مي لرزد,بخصوص وقتي سخن از كساني باشد كه عشق حقيقي را درك كرده و مسير رسيدن به معشوق را طي كرده اند و به كمال مطلوب رسيده اند.

به او گفتم چرا از عشق مينويسي،گفت تاتوعاشقانه بخواني ،گفتم چراگلهادردل زمين مخفي شده اند،گفت براي اينكه يادزمين هميشه خوشبوبماند،گفتم مرحم زخمهايت چيست؟

مي خواهم بنويسم كه درختها روزي پير مي شوند؛ از ريشه مي خشكند و تبرها تنه شان را خواهند بريد. ديوارها سرانجام فرو خواهند ريخت و از خاطره ها محو خواهند شد. جاده ها تكه تكه خواهند شد و جويها و رودها خواهند خشكيد.

اگر از احوا ل ما جويايي شكر خدا خوبيم. غمي نيست جز وجود شما! اما مي دانم حال تو خوب نيست! وقتي من كه دشمنت هستم خوبم، ديگر چه جاي احوال خوب براي تو؟ شنيده ام باز يكي از برادرانم را شهيد كرده اي؟ نمي دانم تو چه مي فهمي از شهادت ؟ چه مي فهمي از آن كس كه مشتاق مرگ است و هر روز و هر شب با ناله و زاري آن را از خدا درخواست مي كند.

هزار ماشاءالله، چنان هيكلي داشت كه نگو و نپرس. قوي و سرپنجه و سرحال بود. احساس مي كرديم كه به تنهايي صدتاي دشمن راحريف است. بچه ها به شوخي مي گفتند اگر تير مستقيم هم به او بخورد، توي بدنش كارگر نيست و كمانه مي كند !

خدایا چرا مرا اینجا کشانده ای؟ آری من نه به اختیار اینجایم زیرا نه از این مکان آگاهم نه از چرایی آمدنم. چه غم سنگینی است در پای این رود که وحشیانه تر اروند استخوان های وجودم را در هم می شکند، صدای خرد شدنشان را می شنوم همان باورهایی که سال ها با من بودند و امروز تکه تکه شده به دست آب می روند. این دل دیوانه چه می خواهد از این سینه ی خسته که اینگونه همچون آب اروند سر بر دیواره ی سینه می کوبد و مجنون وار طلب بیرون زدن دارد. انگار فضا سنگین است،

باز هم يك روز ديگر، چشم خورشيد بر تن زمين افتاد و روزي ديگر آغاز شد. باز هم با خودم مي گويم يعني عاشق خدا شدن اين قدر سخت است؟ من مي پسندم خدايم را به خدايي و او قبول دارد مرا به بندگي پس مشكل كار كجاست؟ تمناي خون بهايي او چه تاواني دارد كه از من بر نمي آيد؟